Wie na een herstelperiode de draad van het werk weer oppikt, komt altijd een beetje terug in een andere organisatie.
“Dat is hèt moment om in dialoog te gaan en medewerkers op pad te zetten van een constructief en langdurig traject binnen je organisatie”. Hilde De Kimpe en Ilse Libijn spreken uit ervaring. Voor het Forensisch Psychiatrisch Centrum (Gent) legden ze binnen het Europa WSE-project “Be Back” de basis van een re-integratie- en personeelsbeleid dat de waardigheid van iedere persoon centraal stelt.
Be Back?
- Het project ‘Be Back’ zette in op het versterken en versnellen van de re-integratie van langdurig zieken. Dit door het aanbieden van een ondersteunende tool die wordt ingepast in een methodiek voor begeleiding van de langdurig zieke medewerker en werkgever.
- Dit project werd vormgegeven door Konsilo, Back In, Travvant, Pop Consult & Coaching en Safety Lizard.
Of dit een succes was? Dat bewijst het verhaal van Ann De Graeve. Deze enthousiaste dame wilde ook na haar MS-diagnose absoluut bij haar huidige werkgever aan de slag blijven. Daar zocht en vond ze een jobinvulling op maat.
De ene diagnose is de andere niet
Het leven is een open boek. Een nieuwe wending kondigt zich niet van tevoren aan. En ook het onstuimige noodlot kent helaas geen regelmaat. Het levensgenre leert wel dat een ongeluk meer dan eens in meervoud komt.
Dat ondervond ook Ann De Graeve. Nog voor haar strijd tegen borstkanker goed en wel begon, moest ze in de herfst van 2020 een volgende klap van formaat verwerken. Ann heeft MS (multiple sclerose). “Toch is de ene diagnose de andere niet”, verduidelijkt Ann. “Het is onduidelijk hoe de ziekte zal evolueren. Tegelijk blijven ernstige klachten momenteel uit. Ik wil dus actief bezig blijven, maar helaas lukt dat niet aan de volle 100%.” Samen met haar werkgever zocht ze daarom een passende jobinvulling waarin ze zich allebei goed voelen.
Had die werkgever dan zelf niet met een parttime contract over de brug kunnen komen? “Dat klinkt logisch. Maar zo makkelijk maken wij onszelf er niet van af”, nuanceert Hilde De Kimpe, HR-manager bij het Forensisch Psychiatrisch Centrum waar Ann aan de slag is.
Maatwerk houdt motivatie op peil
FPC behandelt forensisch psychiatrische patiënten. Door het risico op nieuwe feiten gericht te verminderen, bereidt het centrum hen voor op een veilige terugkeer naar de samenleving. “Deze omstandigheden maken FPC een uitdagende omgeving om in te werken”, vervolgt Hilde. “Daarom willen we onze personeelsleden met de nodige zorgen omringen en hen in de mate van het mogelijk een stem geven in een aantal componenten van ons HR-beleid, zoals de re-integratie van langdurig zieken. Vanuit dat oogpunt willen we ook de motivatie van deze personeelsleden aanwakkeren om terug aan de slag laten gaan.”
Een ziekte die niet komt en gaat
In 2016 startte FPC daarom een co-creatietraject. Hierbij gaven medewerkers uit de verschillende diensten en werknemersafgevaardigden vorm aan een nieuw aanwezigheidsbeleid. “Onze organisatie had een systeem van progressieve tewerkstelling. Dat wil zeggen dat je je functie na een periode van arbeidsongeschiktheid eerst deeltijds opneemt en vervolgens opnieuw fulltime aan de slag gaat. Dat is een zwart-witbenadering, die geen rekening houdt met uitval omwille van een incident of chronische ziektes die natuurlijk niet zomaar komen en gaan”, verduidelijkt Hilde.
Match tussen talenten en mogelijkheden
Het systeem van progressieve tewerkstelling bood met andere woorden weinig ruimte voor aanpassingen op maat van de medewerker zelf. Dat was de aanleiding om - met middelen uit de afdeling ‘Europese programma’s’ van het Departement Werk en Sociale Economie (Europa WSE) als ruggensteun - in zee te gaan met coaches van Back In en Travvant. Deze organisaties werken samen om de duurzame re-integratie van langdurig zieken mogelijk te maken. Dat gebeurt via een inventieve tool.
“Het gaat om een soort van vragenlijst”, duidt Ann. “Hieraan leverden mijn werkgever, de arbeidsarts en ikzelf een bijdrage. Het resultaat legde de basis voor een traject op maat.” Ilse Libijn, directeur Patiëntenzorg bij FPC, pikt in: “Hierbij maken we als het ware een match tussen de talenten van de werknemer en de mogelijkheden die zich aandienen op de vloer. In het geval van Ann bleek een halftijdse invulling van haar oorspronkelijke betrekking de beste oplossing. Hiervoor hebben we een deel van haar initiële takenpakket kunnen herverdelen, zonder dat de continuïteit van de zorg in het gedrang kwam.”
“Dat blijft voor ons het belangrijkste criterium. Tegelijkertijd moeten we hierdoor het antwoord soms ook elders in onze organisatie gaan zoeken. Maar ook dan streven we naar een formule waarbij we mensen zoveel mogelijk aan boord kunnen houden”, aldus nog Hilde, die tevreden terugblikt op het traject die ze met Ann en de professionals doorlopen heeft. Dat leverde een uitkomst op waarin alle betrokken partijen zich konden vinden.
“Het gaat goed, want ik ben aan het werk”
Voor het FPC is het tijdelijke project een opstapje naar een fijnmaziger beleid voor deeltijds werk. Voor Ann was het cruciaal om haar leven weer in handen te nemen. “De begeleiders hebben me gedurende het hele parcours gerustgesteld. Dankzij hen kan ik de job die ik graag doe blijven uitoefenen op een manier dat mijn lichaam het toelaat”, besluit Ann. “Wanneer mensen me nu vragen hoe het met me gaat, antwoord ik ook gewoon: ‘Goed, want ik ben aan het werk’”. Dat klinkt banaal, maar voor mij is dat enorm belangrijk.”
