“Kijk naar het talent, niet naar de beperking”

“Het vergt wat extra tijd en inspanningen om iemand met een visuele beperking in een bedrijf in te schakelen. Maar met een open kijk, boor je een verborgen bron van talent aan.” Met het project Hands-on Inclusion helpt ze ondernemers daar bewust van maken. 

“Studeren was geen opgave voor mij. Van thuis uit voelde ik me gesteund om te gaan voor wat ik wilde. Dus studeerde ik vertaler-tolk, en dan nog een extra masterjaar rond cultuur en ontwikkeling. Ik wilde aan ontwikkelingssamenwerking doen en na mijn studies solliciteerde ik bij verschillende ngo’s en vzw’s. Zonder veel succes. Nergens mocht ik op gesprek komen, maar ik weet niet of mijn visuele beperking daarbij echt een rol heeft gespeeld. Mijn gebrek aan ervaring misschien wel. Ik heb mijn beperking trouwens niet altijd op mijn cv vermeld, ik ging ervan uit dat ze het wel zouden merken als ik zou worden uitgenodigd.” 

“Zover kwam het dus niet. Ook omdat ik al snel naar Afrika vertrok om er vrijwilligerswerk te doen. Ik hielp in Ghana in een school voor kinderen met een visuele beperking, en voor de Ghana Society for the Blind zette ik me onder meer in voor landbouwers die blind of slechtziend waren. Terug in België, wilde ik opnieuw solliciteren. Ik kreeg de raad mijn cv door te sturen naar het rekruteringskantoor Executive Research. Het toeval wilde dat zaakvoerster Inge Geerdens net zelf nieuwe medewerkers zocht. Ze nodigde me uit voor een gesprek. Inge had een heel realistische kijk op mijn beperking, ze besefte dat er aanpassingen nodig waren en dat die een drempel zouden kunnen zijn. Met de hulp van een gespecialiseerd bedrijf lukte het om mijn werkplek toegankelijk te maken. Met aangepaste software, een brailleleesregel en andere tools. We bekeken welke taken ik wel kon doen en waar een ‘workaround’ nodig was met de hulp van collega’s. Toen de puzzel klaar was, kon ik starten.” 

Angstig 

“Het vergt inspanningen van een onderneming om iemand met een beperking aan te werven, daar moeten we niet flauw over doen. De kostprijs is het probleem niet: de VDAB subsidieert arbeidsgereedschap en aanpassingen van de werkpost. Je kan ook rekenen op een loonsubsidie. Maar het kost wel tijd om het werk te organiseren, om taken te herverdelen. Je merkt vandaag dat bedrijven daar angstig tegenover staan.”  

“Als het over diversiteit en inclusie op de werkvloer gaat, gaat het vooral over mensen met een andere etnisch-culturele achtergrond, over gendergelijkheid en over 55-plussers. Mensen met een fysieke, verstandelijke of sensoriële beperking komen pas aan bod als die drie grotere groepen in evenwicht zijn. En dat is nog lang niet overal het geval.” 

Extra hard bewijzen 

“Ik werk nu 15 jaar voor Acerta, dat Executive Research heeft overgenomen. Natuurlijk zijn er momenten geweest dat ik heb getwijfeld over het verloop van mijn carrière. Zoals in de crisis van 2008-2009. Wil ik dit nog blijven doen? Misschien is het tijd voor iets anders? Maar dan kom ik telkens tot het besef dat ik mijn job wel graag doe en dat ik me bij Acerta gewaardeerd voel. Ik hoef me niet meer te bewijzen, en dat zou ik wel extra hard moeten doen bij een nieuwe werkgever. Want ik ben wel diegene met een beperking, dus moet ik extra goed zijn in wat ik doe. Dat gevoel heb ik toch. En heb ik daar nog wel zin in?” 

“De verhalen die ik hoor van andere mensen met een visuele beperking op zoek naar een job, zijn soms absurd. ‘Er zijn te veel trappen in ons bedrijf’, bijvoorbeeld. Maar wij kunnen ook wel trappen doen, hoor. Zolang bedrijven zo redeneren, heeft het geen zin om hen te wijzen op de steun voor werkplekaanpassingen en op loonsubsidies.” 

“We zijn hier!” 

“Maar er is nog veel meer nodig dan dat om bedrijven mee te krijgen in het inclusieverhaal. Ik ben heel blij dat we stilaan in een gedigitaliseerde maatschappij leven en werken. Want teksten op papier, daar heb je weinig aan als je een visuele beperking hebt. Toch zijn nog veel websites en digitale tools niet gebruiksvriendelijk genoeg, zodat we ze met een brailleleesregel niet kunnen lezen. De overheid zou websitebouwers en toolontwikkelaars moeten verplichten om de dingen toegankelijker te maken. En ook meer actie ondernemen om bedrijven aan te sporen om mensen met een beperking aan boord te halen. We zijn hier, klaar om aan de slag te gaan!” 

“De media gaan niet vrijuit. Mensen met een beperking komen alleen aan bod als het gaat om wachtlijsten en de nijpende zorgvraag. Bedrijfsleiders komen gewoon niet te weten dat ook wij gewoon een job zoeken en dat er nog veel talent verborgen zit. Terwijl er zoveel vacatures niet ingevuld geraken. Ik kan het weten, ik ben zelf recruiter. Het project Hands-on Inclusion helpt ondernemers daar bewust van maken.” 

Loyaal 

“Wat kan je als bedrijfsleider of HR-manager doen? In de eerste plaats: sta open voor een divers publiek als je medewerkers zoekt. Ook voor mensen met een beperking. Denk mee na over hoe de sollicitant kan passen in de organisatie. Soms vergt dat wat creativiteit en schuifwerk met taken. Maar het loont, want als we de kans krijgen, zijn we heel loyaal. We beseffen best wel dat het bedrijf moeite heeft gedaan om ons aan boord te halen.” 

“Mijn beperking hoeft trouwens geen beperking te zijn. Als recruiter zie ik de sollicitanten die ik spreek niet, maar ik luister des te beter naar wat ze zeggen en hoe ze het zeggen. Welke stemkleur heeft de sollicitant, hoe formuleert hij zijn zinnen, schuift hij zenuwachtig met zijn benen of speelt hij met zijn pen? Zulke dingen ontsnappen mij niet. Maar of hij een das of een joggingbroek draagt, dat weet ik niet. Dat heeft ook voordelen: ik ben onbevooroordeeld door het uiterlijk.”