Medewerkers aan boord halen en houden, het is niet meteen een zorg in woonzorgcentrum Sint-Margaretha in Holsbeek. Dezer dagen klinkt dat als een sprookje. Wat is het geheim van die aantrekkingskracht? Directeur Dirk Doucet: “Hier ervaar je aan den lijve hoe leuk zorg geven kan zijn.”
Dirk Doucet is gerontoloog en directeur van de woonzorgcentra Sint-Margaretha in Holsbeek en Sint-Jozef in Wiekevorst
Hoe komt het dat jouw woonzorgcentra geen tekort heeft aan verpleegkundigen of zorgkundigen?
Dirk Doucet: “Een van de mogelijke verklaringen is dat onze medewerkers heel veel zelf kunnen bepalen in hun job en intern gemakkelijk eens een andere taak kunnen opnemen: wie instaat voor thuisverpleging kan ook aan de slag in ons kortverblijf of als trajectbegeleider, bijvoorbeeld.”
“Wat we ook gedaan hebben in het residentieel gedeelte is om niet te werken met afdelingen, maar met relatief kleine woongroepen van achttien tot twintig mensen die telkens een eigen team en teamcoach hebben. Dat is gezellig, plus: ik heb het mezelf daarmee heel gemakkelijk gemaakt. (lacht) Ik stuur zelf heel weinig: die vijf multidisciplinaire teams (met telkens een vijftiental deskundigen) draaien behoorlijk autonoom.”
Dat klinkt als een sterk plan.
“Ik moet eerlijk bekennen dat er eigenlijk geen echt plan is. Ook de interne communicatie is niet echt geformaliseerd. Wat belangrijk is, is dat er een visie is. Dat iedereen goed weet waarvoor wij staan. Elke medewerker zal je perfect kunnen vertellen waarvoor ze werken.”
Ze hebben ‘purpose’.
“Als jij het zegt. (lacht) Hoe ze het ook noemen, iedereen identificeert zich sterk met de job. En wat je ook zal opvallen: je zal van elke medewerker een vriendelijke ‘goedendag’ krijgen. Je voelt een amicale sfeer en dat is besmettelijk – in de goede zin van woord. Tegen nieuwe medewerkers zeggen we meteen: hier begroeten we elkaar. Klinkt onbenullig, maar het brengt veel in beweging. Die warmte doet mij ook denken aan de spiritualiteit van de zusters die hier vroeger zaten.”
“Waar wij heel veel energie in steken, zijn studenten. We werken heel goed samen met tien, twaalf scholen. Meer dan eens gaan studenten na hun stage hier aan de slag. Ook zij voelen die bijzondere sfeer.”
Geen personeelstekort, maar ook geen wachtlijsten.
“Dat is het gevolg van onze manier van werken. Het ligt niet in onze bedoeling om mensen zo vlug mogelijk in het woonzorgcentrum te krijgen, maar wel op de plaats te laten wonen waar ze de beste kwaliteit van leven hebben. Heel dikwijls is dat thuis, of in een co-housing of bij een familielid. Als iemand in ons woonzorgcentrum (WZC) wil verblijven, maken we eerst een analyse: waarom klopt hij of zij bij ons aan? Er zijn heel veel mogelijke kwetsbaarheden: soms gaat het om eenzaamheid, soms om pijn of gebrek aan mobiliteit. We proberen die vorm van kwetsbaarheid te ondersteunen, dat hoeft niet altijd in ons woonzorgcentrum te gebeuren. We geven de mensen niet meer zorg dan ze effectief nodig hebben, de minst invasieve vorm van ondersteuning. In een WZC krijg je automatisch alle mogelijke zorgen van een verpleegkundige, een kinesist… een hele resem deskundigen, ook al heb je die niet nodig. We stellen vast dat we met die manier van werken wel acht op de tien personen op een andere manier kunnen helpen dan in residentiële vorm in ons WZC. Dat is voor die cliënt beter. Dat is ook voor ons beter, want we kunnen alle aandacht geven aan mensen met een zware zorgbehoevendheid.”
Heb jij vragen rond de instroom of retentie van medewerkers? Laat het ons gerust weten
